Maar het leek me leuk om te doen, zeker toen bleek dat ik in totaal een half uur zou kunnen optreden.
Een half uur. Toen ik al lang en breed had toegezegd, realiseerde ik me mijn overmoed. Tot dan toe had ik nooit langer voorgedragen dan 10 minuten en die voordrachten hadden ook nog eens plaatsgevonden voor publiek dat op zijn minst belangstelling had voor poëzie.
Een map vol geschikte gedichten had ik al wel. Ik zocht er gewoon nog een paar bij en nam me voor me vooral te richten op langere gedichten en op series.
Het was achteraf maar goed dat ik over het publiek niet zoveel had nagedacht. De aanwezigen in Het Schellinkje bleken namelijk voornamelijk te bestaan uit fans en familie van de zanger die voor mij en de drie zingende dames die tussen mijn twee sets in en na mij hun kunsten mochten vertonen. Geen publiek dat je gemakkelijk boeit met gedichten die meer het karakter hebben van oude kaas dan van een zakje chips of een handje zoute pinda's.
Na de eerste drie gedichten was me dat al duidelijk en gelukkig - ook ik heb een aantal gedichten in portefeuille die zich meer voor een podium lenen dan andere, die mij toch meer lief zijn.
Wat is dat toch met "podiumgedichten"? Ik denk dat het grootste verschil ligt in klank, ritme en betekenis. Met name gedichten waarin ambivalentie van betekenis een grote rol speelt, halen het niet op het podium. Zeker niet wanneer de dichter zelf, meestal geen voordrachtskunstenaar, ze ten gehore brengt.
Na toen we meisjes bleek vooral dit wordt een rood gedicht in de smaak te vallen. Deze herhaalde ik in de tweede set, als opmaat voor wat ik inmiddels als vast (en succesvol) slotakkoord gebruik: Ik wil een Tour de France.
 |
| Apeldoorn, 9 juni 2012 |
Posts
